Van orthodox christendom naar opperislam

Yerevan bruist. De stad is modern, vrolijk en voor wie er een feestje wil bouwen zijn er tal van mogelijkheden. Van de drie miljoen Armeniers wonen er een miljoen in de hoofdstad en waarschijnlijk worden dat er alleen maar meer, want het relatief florerende economische centrum werkt als een magneet voor de arme bewoners van de provincie. De stedelingen zien er stuk voor stuk opgedoft uit, alsof ze onderweg zijn naar een feestje. Wij vragen ons echter nog steeds af hoe het kan dat al die mensen de hele dag rondhangen in parken en op terrassen.

Sisian, drie uur bussen vanaf de hoofdstad is de volgende stop. We ontmoeten er Hovnan, de deken in de Orthodoxe kerk. Hij leidt ons rond door de kerk (580 n.Chr.) en langs de talrijke monumenten. Zo zien we de graven van de jongens die omkwamen tijdens de oorlog met Azerbijan om Nagorno Karabach ('92-'94). Ze zouden nu zo oud zijn als Johan, maar kwamen om in de oorlog. Ik vind het een bizar en naargeestig idee. Dat oorlog hier nog vers in het geheugen ligt en nog steeds niet wordt uitgesloten, blijkt ook uit wat andere mensen ons vertellen over mijnenvelden en veiligheidszones. Brrrrr...

Hovnan neemt ons mee naar zijn broer die steenhouwer is. Bibab laat ons zijn werk zien. Hij doet soms drie maanden over een steen, die vervolgens duizend dollar opbrengt. We kijken een tijdje rond en worden dan meegenomen naar de grootmoeder van Hovnan. In haar moestuin krijgen we natuurlijk weer een complete maaltijd voorgeschoteld. De familie vult bovendien een plastic tas met appels, pruimen en tomaten. Weigeren kan niet, opeten ook niet... We hopen maar dat het hotelpersoneel ook van vitaminen houdt.

In een noodvaart knallen we door naar Iran, daar waar we willen overnachten zit het enige fatsoenlijke hotel vol en de grens lijkt makkelijker te bereiken dan we dachten. Tijdens onze laatste overnachting in Armenie worden we nog goed volgestopt. Micha en Marieta vinden het maar een bezopen idee dat we naar Iran gaan. En het is er ook nog Ramadan, hoe denken we te gaan overleven??

We mogen pas weg als Micha heeft benadrukt dat we over twee jaar terug moeten komen, met een kindje, want hij wil zo graag opa, bube, worden. Daar lachen we maar hartelijk om.

Nu zijn we in Iran en dat is even wennen. Op straat worden we niet eens meer aangestaard, we worden door jan en alleman aangesproken. De mannen spreken Johan aan, de vrouwen mij. Iraniers zijn vriendelijk en superbeleefd. Veel jongeren spreken uitstekend Engels. We tasten nog even af wat wel en niet kan, lastig wel.

Gisterenavond in de eerste de beste obscure eettent beland die we konden vinden. Mannen schrokten er hun prakjes op alsof hun leven er van af hing. Logisch ook, ze hadden al zeker twaalf uur niet gegegeten en gedronken. De dizi (armenmaaltje van schapenveels, aardappel en tomaat) smaakte prima. Van het gerecht dat Johan daarna voorgeschoteld kreeg kennen we naam, noch herkomst. Zo vies als het er op de foto uitziet was het niet, maar we zullen het niet snel weer bestellen.

Morgen vliegen we naar Shiraz, Persepolis bekijken, daarna de woestijn in en dan naar veelbelovend Esfahan. Ik hoop dat ik in de tussentijd een computer kan vinden...