Thee en tapijten
Door: Webmaster
12 Oktober 2006 | Iran, Eşfahān
Dat de oudste stad van de wereld in Iran ligt wisten we nog niet. Misschien zeggen de inwoners van Yazd het alleen om die paar toeristen tevreden te stellen. Het geeft niet, Yazd is mooi.
Meer dan ooit voelen we ons als in het oude Perzie als we door de smalle steegjes tussen de huizen slenteren. Die zijn allemaal gemaakt van een mengsel van modder en stro. Ze hebben een binnenplaats en daaromheen zijn meestal een paar verhogingen waar tapijten en kussens liggen. Daar eten de mensen en drinken ze thee. Ze loungen hier kennelijk al eeuwen!
Van Yazd naar Garmeh, een oase in de woestijn, volgens onze reisgids wonen er 200 mensen en een paar kamelen. We slapen in het guesthouse van Maziar. Zijn hele familie is over uit Teheran, dus het is er een drukte van jewelste. Gelukkig is er nog een kamertje vrij.
We worden ontvangen met thee en versgeoogste dadels. Het zijn niet de lekkerste dadels van het land zeggen ze, maar ik betwijfel het. De velletjes zijn knapperig en het vruchtvlees smelt weg op je tong. Beter dan chocolademousse.
De volgende ochtend nemen we een kijkje bij een zoutmeer en maken we een tochtje op een kameel. De eigenaar van de kamelen heeft er een stuk of honderd, hij is een rijk man. We laten ons vertellen dat de kamelen zwerven in de woestijn en soms pas na een half jaar terugkomen. Alle kamelenbezitters hebben een eigen kenmerk en kennen die van elkaar. Zo kunnen de dieren worden teruggevonden als ze toch nog de weg kwijt raken.
In de woestijn voel ik me als een klein meisje in een grote zandbak. Gelukkig ben ik niet de enige, de gids rent ook lachend de heuvels op en meer Iraniers schijnen hier graag door het zand te rollen.
Vanaf een flinke heuvel kunnen we mijlenver kijken. We blijven tot zonsondergang, geweldig!
Dan gaan we terug naar de kameleneigenaar, Ali. We drinken er thee naast het weefgetouw. Het tapijt dat er geknoopt wordt zal zo'n 330 euro op gaan leveren. Ze hebben er dan zeker een half jaar aan gewerkt. Een spotprijsje denken wij!
Tot slot nog een snelcursus 'perzisch thee drinken met gasten'. Ten eerste verblijven de gastvrouwen elders. Thee slobberen is niet hun taak, thee zetten wel. Als de thee is ingeschonken,nemen de heren, die in kleermakerszit op een tapijtje zitten , de glaasjes van een zilveren blaadje. Vervolgens pakken de dames een glaasje. Dan neemt men een brokje suiker in de mond en laat men er kleine slokjes thee tussendoor sijpelen. Is de thee nog te warm, schenk deze dan eerst op het schoteltje en slurp het daar vanaf. Minder dan een halve liter thee drinken is niet gebruikelijk!
Meer dan ooit voelen we ons als in het oude Perzie als we door de smalle steegjes tussen de huizen slenteren. Die zijn allemaal gemaakt van een mengsel van modder en stro. Ze hebben een binnenplaats en daaromheen zijn meestal een paar verhogingen waar tapijten en kussens liggen. Daar eten de mensen en drinken ze thee. Ze loungen hier kennelijk al eeuwen!
Van Yazd naar Garmeh, een oase in de woestijn, volgens onze reisgids wonen er 200 mensen en een paar kamelen. We slapen in het guesthouse van Maziar. Zijn hele familie is over uit Teheran, dus het is er een drukte van jewelste. Gelukkig is er nog een kamertje vrij.
We worden ontvangen met thee en versgeoogste dadels. Het zijn niet de lekkerste dadels van het land zeggen ze, maar ik betwijfel het. De velletjes zijn knapperig en het vruchtvlees smelt weg op je tong. Beter dan chocolademousse.
De volgende ochtend nemen we een kijkje bij een zoutmeer en maken we een tochtje op een kameel. De eigenaar van de kamelen heeft er een stuk of honderd, hij is een rijk man. We laten ons vertellen dat de kamelen zwerven in de woestijn en soms pas na een half jaar terugkomen. Alle kamelenbezitters hebben een eigen kenmerk en kennen die van elkaar. Zo kunnen de dieren worden teruggevonden als ze toch nog de weg kwijt raken.
In de woestijn voel ik me als een klein meisje in een grote zandbak. Gelukkig ben ik niet de enige, de gids rent ook lachend de heuvels op en meer Iraniers schijnen hier graag door het zand te rollen.
Vanaf een flinke heuvel kunnen we mijlenver kijken. We blijven tot zonsondergang, geweldig!
Dan gaan we terug naar de kameleneigenaar, Ali. We drinken er thee naast het weefgetouw. Het tapijt dat er geknoopt wordt zal zo'n 330 euro op gaan leveren. Ze hebben er dan zeker een half jaar aan gewerkt. Een spotprijsje denken wij!
Tot slot nog een snelcursus 'perzisch thee drinken met gasten'. Ten eerste verblijven de gastvrouwen elders. Thee slobberen is niet hun taak, thee zetten wel. Als de thee is ingeschonken,nemen de heren, die in kleermakerszit op een tapijtje zitten , de glaasjes van een zilveren blaadje. Vervolgens pakken de dames een glaasje. Dan neemt men een brokje suiker in de mond en laat men er kleine slokjes thee tussendoor sijpelen. Is de thee nog te warm, schenk deze dan eerst op het schoteltje en slurp het daar vanaf. Minder dan een halve liter thee drinken is niet gebruikelijk!
-
12 Oktober 2006 - 09:11
Saskia:
Hallo Frytskje en Johan. Jullie kennen me niet, maar ik ben familie van Trudy. Marloes (dochter van Trudy) attendeerde mij op jullie verhalen en ik vind het bijzonder interessant om het te lezen, wat een avontuur zeg! Ik blijf jullie zeker volgen, heel veel succes en plezier verder, Groetjes Saskia. -
12 Oktober 2006 - 19:00
Frieda:
Weer een prachtig verhaal en sprekende foto's. Je zou zo jullie willen aflossen in dat verwegistan. Toch ook wel spannend allemaal. Kan je ook een kameel i.p.v. een kleedje meebrengen, leuk souvenir voor in de achtertuin! Heel veel liefs, mama. -
13 Oktober 2006 - 07:11
Trudy:
Hallo luitjes. Zo zie je maar, zelfs mijn familie houdt zich op de hoogte van jullie belevenissen.Het is ook leuk om te lezen wat jullie meemaken. Geweldig hoor!Als je toch met kamelen gaat zeulen, neem er voor mij ook een mee. De pruimen in mijn boom hangen zo hoog, dat is voor een kameel te doen. Jongens, nog veel plezier en geniet. Groeten Hans en Trudy. -
13 Oktober 2006 - 07:23
Loes Brons:
Hoi Frytskje en Johan.Ik had gehoord via Frieda dat ik jullie op je reis kon volgen en wat ik zo allemaal lees lijkt het mij een ware avontuur, hopelijk als je weer terug ben in Zevenbergen hoor ik en zie ik wat foto's van je reis.Geniet er maar lekker van. Groetjes Loes -
13 Oktober 2006 - 08:40
Maud:
eh, ik wil ook een kameel ipv een tapijtje Fryts. Als nieuw huisdier nu onze laatste vis gesneuveld is? Voor naast de walnotenboom? De Javaantjes zijn allemaal laaiend enthousiast over je verhalen en vertelkunst hebben we gisteren unaniem gestemd in ons trappenhol. Maar beginnen je nu toch ook echt wel te missen... -
13 Oktober 2006 - 14:27
Frieda:
Heb je nog foto's met jullie in vol ornaat en van wat dichtbij? Kan ik tevens zien of je in de woestijn uitgedroogd bent en ik me beter moet voorbereiden indien ik jullie ga aflossen daar. Eventueel kan ik zelf het kleedje gaan halen. Foto's van de kamelenrace lijkt me ook beslist de moeite van het bekijken waard. Ik hoop gauw weer wat van jullie te lezen en vooral te lezen wat jullie nu van plan zijn te ondernemen. Heel veel plezier en goede reis, liefs, mama. -
16 Oktober 2006 - 11:04
Maartje:
Nu jullie weer bijna terug zijn heb ik deze site ook ontdekt! Mooie verhalen, Fryt, beeldend geschreven! Kijk uit naar het live-verslag! Veel plezier nog! Maartje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
