Gastvrij Armenie

Armenie is gastvrij, gastvrij en gastvrij. Onze week Armenie begint in Alaverdi, een klein stadje net over de grens. De mensen moeten het er voornamelijk hebben van de inkomsten van de plaatselijke kopermijn, maar die draait al jaren niet meer geweldig. Fabrieken staan er dus leeg, flats worden niet bewoond en winkels zijn gesloten.

Als we over de markt lopen vallen sommige monden letterlijk open. Een marktkoopman komt naar ons toe en vraagt of we 'Americana' zijn. Hij laat ons een foto zien van een zekere Stephanie en vraagt of we haar kennen, ze woont immers in Amerika. We bestuderen de verfrommelde foto en schudden nee. Dat geeft niet, de fles wodka gaat open en boven de appels en aardappels maken we kennis met Geordy.

We mogen bij hem slapen, want het hotel is 'slecht'. Hij wil zijn handel al inpakken, dat hebben we maar niet toegestaan. Bij hem logeren lijkt ons echter een prima plan. Als de markt dicht gaat brengen twee politiemannen met wie we op het terras hebben gezeten, ons weg. Hun aanbod afslaan heeft geen zin, ze willen maar al te graag hun mercedes laten zien.

Bij Geordy (48 jaar) doet echtgenote Gayane (veel jonger) open. Ze wonen in een driekamerflat met hun twee dochters. Geordy heeft nog drie dochters, maar die zijn al getrouwd. Terwijl Gayane in de keuken staat, laat Geordy ons het familiealbum zien. Even later komen brood, worstjes, spaghetti, tomatensaus, zure room en vooral de wodka op tafel. Vrouwen drinken eigenlijk geen wodka, dus na twee borrels houd ik er maar mee op, heel erg vind ik het niet. Johan wordt geacht nog een serie toostsessies te doorstaan. Geordy proost eindeloos op de vrede, de vriendschap en de liefde, op vijf dochter en op dat wij ook maar vijf dochters ('princessa') mogen krijgen.

Om een uur of tien vindt Gayane het welletjes. Ze wenkt me mee te komen en samen maken we de bedden in de kinderkamer op. "Heb je wel een nachthemd", gebaart ze bezorgd. Ik knik maar ja, om te voorkomen dat ik de nacht moet doorbrengen in de enorme jurk die ze me voorhoudt. Als ik in bed lig hoor ik Johan en Geordy nog een tijdje praten over de politiek. Geordy houdt van Putin, niet van Bush, wel van Blair, tot zover is duidelijk. Verder hoort Nagorno Karabach beslist bij Armenie. Dan val ik in slaap.

Na het ontbijt (en Johans eerste glas wodka) vertrekken we naar het middeleeuwse klooster van Sanahin. Het is compleet vervallen en deels overwoekerd, maar wel UNESCO World Heritage. Armeense toeristen willen met ons op de foto en proberen hun beperkte kennis van het Engels op ons uit.

In Haghpat willen we nog een middeleeuwse kerk bezoeken, maar we komen niet ver. Op het terras van ons hotel, tegenover de kerk zit een groep leraren aan hun jaarlijkse buffet. Het schoolhoofd, Stephan, nodigt ons uit om aan te schuiven. Hij heeft duidelijk al een paar wodka's gehad en is in het toosten nog bedrevener dan Geordy. Met het glas geheven steekt hij eindeloze monologen af, waar wij natuurlijk geen touw aan vast kunnen knopen.

Twee uur later zijn we tonnetjerond, nog net niet aangeschoten, denkt het gezelschap dat we getrouwd zijn en dat Johan vijf kinderen wil. De hilariteit is compleet als Johan Stephans natuurkundige formules corrigeert en ik samen met Stephan en een enorme tros druiven een rondedansje maak. Als Stephan het brood en de wijn gaat zegenen, beginnen de andere docenten op te ruimen.

We denken dat we alles wel gehad hebben en sukkelen naar de kerk. We wandelen er rond en worden gefilmd. Een cameraploeg maakt voor de Armeense televisie een documentaire over het opkomende toerisme. Of we even een interview willen geven? Even later staan we in de mcrofoon te wauwelen over hoe gastvrij en geweldig wij iedereeen vinden. Na die maaltijd, wijn en wodka wil dat wel!